neler oluyor bu hayatta?

karışık duygularım var bu ara. bir gülüp, bir anda ağlak moda geçebildiğim.
"aman tanrım ne güzel bir sonbahar, yapraklar ayaklarımın altında çıtır çıtır" derken
"üşümekten sıkıldım, havalar gene soğudu, battaniyemin altında uyumak istiyorum."diye derin bir mutsuzluk hissediyorum.
ya da endişe krizlerine kapılıyorum. böcüüm biraz gecikti diyelim. "trafiktendir, ancak gelir" derken,
"hava da yağmurluydu, yolda bişi olmuş olmasın. gecikecek olsa zaten arardi." deyip. n
ormal bir alo sesi duyana kadar saniyeler geçmek bilmiyor. ses normal ve herşey yolundaysa da agresif bir şekilde konuşup, telefonu neredeyse yüzüne kapatıyorum bazen. eve geldiğinde ise sinirim geçeli çok olduğundan, güleryüzle karşılayıveriyorum. garibim kafası iyice karıştı bu aralar.
allahtan çok anlayışlı ve bana kırılmak yerine hep alttan alıyor beni. "ben bu adamı severek ne iyi etmişim" deyip,
"bazen de yazık mı etmişim?" demekten de alıkoyamıyorum kendimi.

bu aralar bu gibi sebepler yüzünden sürekli yazamıyorum.
bir an, "ben bu dünyanın tekerine çomak sokarım, dağıtırım uleeeyn" edasıyla kafa atma isteği ile yanıp tutuşuyorum.
"amaaan, koy götüne gitsin, çok pis uykum var, yemişim yazmayı çizmeyi'" dedirten bir umursamazlık.
ya da "sonbahar geldi, trilayli. hoptirinayni. bugün o işimi de yapayım, bunu da hatta. çıkışta da çarşıya gider bir yıldır bekleyen işlerimizi yapar, oradan da ona, buna, şuna uğrarım" diye manik atak bir ruh haline bürünüyorum.

geçici bir dönem biliyorum. biraz hormonlar, biraz tobisel haller, biraz sonbahar, biraz yorgunluk.
bu arada nasıl uykum var, anlatamam. içim uyumaya başladı, dışımı ise pes etmemesi için zorluyorum.
sıcak yatağıma ışınlanmak için tüm ayıcıklarımı feda edebilirdim.
ee, tobiiiim eeee, e...