son saatler...

saatlerimiz 07:37'yi gösteriyor. tobi jr uyuduğundan beri bilgisayarda Sherlock Holmes dizisini seyrediyorum. uzun zamandır yapamadığım bir etkinlik seri dizi izlemek.
kendimi bir kurguya esir ederek saatler geçirmek, uykusuz kalmak çok da akıllıca bir davranış değil. hele ki yakalsik 1-1,5 saat sonra maksimum enerjiyle uyanacak olan 33 ayını 11 saat önce doldurmuş enerjik bir kızınız varsa.

biraz saçmalamış gibi görünsem de bu benim kronikleşmiş bir gizli stresimle yüzleşme sendromum. daha önce de yaşadım. mesela OSYM sınav öncesi akşamı, KPSS sınav öncesi akşamı, nikahımızdan bir gece önce ve bir kaç defa daha. önemli olayların arifesinde hep böyle olurum.

son saatler…
yaklaşık bir saat sonra beyim uyanacak, 09:00 gibi nakliyeciler Bursa'daki evimizin kapısına yanaşacak. birlikte evimizi der top edip yükleyip öğlen saatlerinde İstanbul'a taşımış olacaklar.

yıllarca memur babanın tayin mağduru olan çocukları olarak geze göre başladığımız hayatımızın benim açımdan memleketimde 20 senelik maceramın kapanışı bu son saatler.
ev sahibiyken misafir kadrosuna geçişimizin saatleri.
çok dramatik mi oldu bu yazdıklarım. olursa olsun, hissettiklerim bunlar.
hep aidiyat eksikliği yaşamıştım son 10 seneye kadar. başladığım hiçbir okulu aynı şehirde bitirememenin, ilkokul arkadaşlarımla karşılaşmayı bırakın, karşılaşsamda tanıyamayışımın eziklikleri oldu içimde. memleketimde mezun oldum, çalışma hayatına atıldım, yetişkinliğe geçiş yaptım.

aynı sokakları arşınlamanın, aynı manavdan alışveriş yapmanın, sokakta birileriyle karşılaşıp sohbet etmenin hazzını da sonradan da olsa, yaşadım çok şükür.

şimdi ise ait hissetmenin şehirlere, sokaklara bağlı olmadığını anlıyorum.
sevdiklerimin yanı benim yuvam, şehrim, sokağım.
ama yine de içimde birşeyler oluyor işte. neşeli, enerjik tobinizin melankolik yüzü su yüzüne arada da olsa çıkıyor.
büyüdüm mü, olgunlaştım mı yoksa yaşlandım mı?
hiç bir fikrim yok...