2 aylık anneyim...

kuzumuz hayatımıza doğalı iki ay oldu bile.
gelecekti, doğacaktı derken geldi de büyüdü bile.
bugün telefonda annanesine agulamaya benzer çıkarttığı sesleri dinlettik. bir kısmını da telefonuma kaydettim.
büyüdü de agucuk gugucuk sesler çıkarmaya başladı bile.
bir de böcük böcük, maviş maviş bakması yok mu?
ısırasım hatta yutasım geliyor kızımı.
kucak kedisi olmaya başladı iyice. iki dakka yalnız kalmaya, kucağım duruken koltukta yatmaya hiç gönlü yok. el kadar elbette annesinin kokusunu duymaya ihtiyacı var deyip, bırakmaya kıyamıyorum. sonuç olarak dar alanda kısa paslaşmak durumunda kalıyoruz. ev oldu dandini. danalar bostana dalmış da parti yapmış gibi.
allahtan çarşamba zeyzep ablamız gelecek de evimizi temizleyip paklayacak inşallah.
4 haziran'da annelik iznim sona eriyor. haftaya kısmetse annem gelecek, kuzumla oryantasyon yapmaya. 6 haziran pazartesi günü itibariyle de annecik işbaşı yapacak.
yapacak da mis kokulu kuzusunu bırakıp nasıl evden çıkacak? işte orası muamma...

sayılı gün çabuk geçiyor, hakikaten.kuzum iki aylık oldu ve gündüz ayrılma vaktimiz geldi, dayandı kapıya.
böyle düşündükçe bebeğimi kucağımdan indirmek istemiyorum haliyle. kokusunu içime çekerek depolamak, fırsatım varken sıcaklığına doymak istiyorum. duyan da haftalarca uzak kalacağız sanır. evet epi topu gündüz min. 10 saat ayrı kalacağız ama agulayacağı, gülücükler dağıtacağı, hatta emekleyip, ilk adımını atacağı 10 saatten bahsediyorum. şu an gözüme çook uzun zamanmış gibi görünüyor.
aslında ofisi ve çalışmayı özledim. liseden beri ilk defa bu kadar upuzuuun bir zaman diliminde evde kalıyorum. masamı, bilgisayarımı, yaptığım makina kataloglarını bile özledim. elbette ki, çalışma arkadaşlarımı da özledim.
4 aylık ofis özlemi ile 10 saatlik asya özlemini bir teraziye koysak hangisi ağır gelecek, tahmin edin bakalım. :)

istanbul ziyaretimiz ve etkinliklerimizle ilgili daha yazacaklarım var ama daha sonra...
şimdilik,
bana müsade, gidip kızımı koklayıp, anı yaşamak istiyorum.