bir türlü uyanamadık...

annesinin minik meleği bir türlü kalkmak bilmedi bu sabah.
kreşe gitmem dedi, pijamamı çıkartmam dedi, çizgi film seyretmek istedi, suluboya kabımı niye çantama koymadın dedi. dedi de dedi.
sabah sabah bir huysuzdu anlayacağınız.
servise bindirdim eve geldim. sonra beyceğizim kötü haberi verdi.
"Berkin vefat etmiş" dedi.

"kim?"
"Berkin Elvan"
"Bizim Berkin mi?"
sonra televizyonda haberlerdeki kayan yazıda gördüm. sabah 07.00'da cennetine yolculuğa çıkmış Berkin.

Berkin'i bilmeyen tanımayan varsa, utansın kendinden.
yüzlerce gündür uyutulan çocuğu duymadıysanız kafanızı soktuğunuz o topraktan hiiiç çıkartmayın.

Berkin'in yüzünü görmeyen varsa ya kördür, ya da gönül gözü kapalıdır.

Berkin'in sesini duymayan var mı?
ben hiç duymadım ama,
onun yerine annesinin ağıtlarını duydum. babasının ve sevdiklerinin yakarışlarını duydum. gençlerin hep bir ağızdan "uyan, güzel çocuk" diye bağırdığını duydum.

bir küçük çocuktu Berkin, ekmek almaya gittği sırada başından gaz kapsülü ile vurulan.
ne gösteriydi derdi, ne de vardı polisle bir alıp veremediği?
o sadece ekmek almaya bakkala gitmiş bir çocuktu.
ve yaşamak için direndi, dayandı, dayandı ama başaramadı.

bugün sabah 07.00'de günahsız bir çocuk öldü.

tek bir çocuk...

dün günlerden Silivri'ydi.
bugünse Berkin Elvan...