bulmak çok zor...

"bu ülkede kan bulmak bile bu kadar zorken, iliği nasıl bulacağız" diye isyan edesim geliyor, bazen.
kan arayanlara, trombosit arayanlara hatta ilik arayanlara bile belki bir yardımım dokunur diye çırpınırken.
bana sorulan şu sorulara sinir oluyorum;
akraban mı?, neyin oluyor?
bir tek sen mi kaldın canım?
bir yaşama el uzatmak için illa akraba olmamız gerekmiyor.
bir yakınım olmaması, yardım isteyen bir insan olduğu gerçeğini değiştirmiyor.
evet, bu soruyu sorduğuna göre
sen insanlığa yabancılaşırken, ben tek başıma kalmışım.

bugün facebook ve twitter hesabımdan kan ihtiyacı duyurusunda bulundum.
başına "bir yakınımız için" diye eklemek zorunda kaldığım için çok üzgünüm.
yakınlık derecemiz kimseyi ilgilendirmediği halde bundan medet umduğum icin çok üzgünüm.
artık hayatının değeri de kim olduğuna göre, kimin yakını olduğuna göre belirleniyor.
bunu tekrar farkettiğim için tekrar çok üzgünüm...

14 Şubat'ta beyimle sevgi adına bir adım attık.
ilik donörü olmak için bir tüp kan verdik, kemik iliği bankasına gönderilmek üzere.
bunu "ben yaptım", demek için yazmıyorum.
"siz de yapın, çok zor bir şey değil" demek için yazıyorum.
belki de 40 binde bir, sizsinizdir.
belki de bir gamze gibi bir anneye ya ada atakan gibi bir bebeye yaşam hediye edeceksinizdir.

gamze ne yakınım, ne de arkadaşım.
gamze kücük oğluna hasretle kavuşmayı bekleyen sevgi dolu,
içten, yürekten bir anne.

yakınınız değil belki ama
çok da uzağınızda değil.
40 binde bir ama
hiç değil.
evet bulmak çok zor ama
imkansız değil.

insanlığınızı hatırlamak için geç değil,
inanın bana bu hayatta hiçbir şey
bir yaşam şansı vermekten daha değerli değil...

Yorumlar

Geveze dedi ki…
sayılara takılıyoruz ki hep biz :/
benim yardımcı olma ihtimalim yüzde bilmem ne diyoruz, popomuzu kaldırıp bir şey yapmıyoruz. benim kanımın uyma şansı çok düşük diyoruz, kimselere vermiyoruz. benim hasta olma ihtimalim binde bilmem ne diyoruz, başımıza gelince anlıyoruz.

pff. keşke herkes yardımsever olsa, kimseler üzülmese. dünyada çaresiz bir anneden daha üzücü bir şey yok ki.
Esra dedi ki…
ya o ilik bendeyse diye düşünmek insan olan koşa koşa kan verdirmeye götürüyor aslında. yapacak birşey yok insan olmayana da.
Çilek dedi ki…
Ve evet maalesef ki yaşadığımız dünya için bir gerçek. İnsanlarımız o kadar ürkek ve korkak olmuşlar ki kanımı verirsem dna örneğimi mi çıkarırlar, bana birşey mi yaparlar diye düşünür oldular. Bu nedenle de bana dokunmayan yılan bin yıl yaşasın mantığı ile hareket ederek ölsen dönüp bakmıyorlar. Haa oldu da vicdanı olan bir varlığa denk geleceksinde yanında duracak ölme diye ağlayacak... Zor.. Ve yalnızlık zamanımızın en büyük gerçeği oldu aplası. Ben bunu kabul ettim ve böyle yaşıyorum artık... Yeri geliyor aile bile fosss ken başkalarından gelmeyen yardıma kızamıyorum bile :)
Güzel bir adım atmışsın. Umarım duyarlılıkla devamı gelir nefes alan tüm insanlıktan...
Allah gostermesin bir gun basima boyle kotu bir olay gelirse diye dusunmesi gerekiyor insanin bence. aldigin nefesi haketmek icin biraz empati kurup. kendimize verdigimiz degeri bir baskasina hediye etmek cok da zor olmasa gerek...
Çilek dedi ki…
Aynen katılıyorum. Zaten bu dünya üstünde bir misyonumuz var ise bunu belirlemek ya da şekillendirmek bizim elimizde...

Popüler Yayınlar