otopark girişidir, parkedilmez...

akıllı mıdır, deli midir?

uzaktan farkedilmez...

yok, yok ben bu insanları anlayamıyorum.

sıcağa bahane bul, ona bahane bul, buna bahane bul...

yaklaşık bir saat önce ofis balkonunda sinirim hopladı. birinci kat balkonundan aşağı atlayıp, çaçaron teyzeye kafa atıp, kafatasını merdiven köşesinde parçalamamak için kendimi zor tuttum. bir- iki salise gözümde canlandırdım ama neyse ki geçti.

yemeğimi yemiş, nurcişimle kahvemi tazelerken sohbet ediyorduk. apartmanın garaj girişinin önüne en çaprazından parketmekte olan araba ve içindeki teyzeyle gözgöze geldik. teyzeciğim istifini bozmadan arbadan indi. kızıyla yan apartmandaki fotoğrafçıya doğru yürümeye başladı. ben de;

- hanfendi...

- hanımefendi, hanımefendi (bileydim hooop, hist, teyze baksana derdim. hanımefendi dedik ya, havaya girdi)

-hanımefendi bakar mısınız?, dedim.

nihayet baktı.

-park ettiğiniz yer otopark girişi, dedim.

-1 dk. işim var sadece, dedi.

(soru: işin gerçekten 1dk.sürecekse. neden; arabayı durdur, parket,in, kitle, sonra tekrar bin, trafiğe çıkmak icin debelenme süresi için 15dk harcayasın? )

-birazdan araç gelecek, lütfen. ilerdeki köşeyi dönünce park yeri var, dedim.

hiç bir şey demedi. kızı aheste aheste annesini yanına geldi. aralarında bu derin mevzuyu tartışmaya başladılar. teyzeyle yine gözgöze geldik. "tamam" dedi, sessiz ama dudak hareketiyle.

ben de arkamı döndüm. mutfağa doğru geri yürümekteydim ki;

-sen hareketlerine dikkat etsene,terbiyesiz, diye bir cümle.

-hı..

arkamı döndüm.

-sen bana el kol hareketi yapamazsın, dedi.

-ben size herhangi bir hareket yapmadım, dedim.

-ya sabır diye elini kolunu sallayamazsın bana, dedi.

şaşkınlıktan sinire doğru geçen ben,

-ya, ne alakası var, hanfendi, dedim. o sırada elime bakıverdim, refleks olarak.

benim iznim olmadan kadına orta parmak falan mı gösterdi acaba? diye.

- sen bana ya'lı ma'lı konuşamazsın, bana hakaret edemezsin. sen bir insansan ben iki insanım, ben kendime hakaret ettirmem, terbiyesiz.

-anlamıyorum neden bahsediyorsunuz siz? ben size ne elim, ne kolum, ne de bacağım ile bir hareket yapmadım ki? dedim. teyze coştu.

-terbiyesiz, gir içeri, dedi.

iste orada kafamın içinden, gözlerimin önünden balkondan atlama sahnesi geçti. plakayı okudum.

-peki, dedim. ve içeri girdim.

etkili bir bakış fırlatmışım ki,

arkasına döndü, arabasına bindi, arabayı caddeye geri çekti.

(muhtemelen polisi arayacağımı falan düşündü. zaten biraz daha konuşsaydı, polis kesin gelecekti, olay yeri inceleme ekibiyle...)

ben de elim, ayağım titrer bir şekilde, ofistekilerin noldu, noluyor sorularına anlamlı cümleler kurmaya çalıştım.

içerdeki yorumlar;

- hava sıcak ya, insanlar delirmeye başladı. (sanki sahara çölünde oldu, olay)

-"bu yaşlı kadınlar da hep böyle, bi laftan anlamazlar" gibi bir cümle, tam duyamadım. (geçmiş olaylara istinaden kendini haklı çıkartmaya yönelik mesaj cümlesi)

- "millet deliye, biz akıllıya hasret. akıllı adamın bizimle işi ne ki, zaten. boşver sakin ol" (beni anlayan biri var, heyoo.)

bir daha parkedenin lastiklerini şişleyeceğim, kararlıyım.

en azından kavga, dövüş, şiddet ve cinnet için geçerli bir sebebimiz olur.