iyi bir çocuk olursan, bir gün şirinleri görebilirsin...

geçen gün feysbıkta bişi okudum. hani herkesi gün boyu beğenip, paylaştığı özlü sözlerden.
"küçükken masallar uyuyana, büyüynce de uyanana kadarmış" diye.
uyurken kızımın masumiyetine bakıyorum. canım sıkıldıkça burnumu mis kokulu gıdısına gömüyorum.
bugünlerde hem çok şükrediyor hem de içimde kabaran dalgalı ruh için biraz daha fazla sabır dileyerek bol bol dua ediyorum.
isyankarlığımı bastırıp aman çok şükür bebem sağlıklı sıhhatli diyerek pollyanna tavrıma daha bir sıkı tutunuyorum.
spora mı başlasam, yogaya mı diye düşünüp kendimi işin stres ve hırslı doğasından koparmaya itiyorum bilinçli ve azimli olarak.

kamudaki zenciliğimi bir kenara bırakmaya çalışıyori, kendimi işime veriyorum.
"hah tamam bak işte sen kendini işine ver", deyip tam aptal ama mutlu bir dünya yarattım diye sevinirken,
çaaat..

yok burada ya kalp hastası olucam ben ya sinir.
çalışsan da kötüsün çalışamasan da.
hatta boksun, bok.