ne hafta sonuydu, aman yarabbi :P

cumartesi maratonun ilk günüydü, küçük japonumuz mıstık sencer, annesi meral, babası zeki, bize hayırlı olsuna geldiler. işten koştur koştur çıkıp, mamalar hazırladım, kuzucuklarıma. geldiler. mıstık bi tatlı bir tatlı sormayın. nasıl güleryüzlü nasıl şirin, nasıl insan canlısı. agu bugu, gugu diye oynaştık, durduk. uyku saati gelince kuzucuğun, eve dönüş yoluna koyuldular. 

arkasından ispanya-türkiye milli maç, ben koltukta uyurken 1-0 bitivermiş bile.

pazar sabah kahvaltı bile etmeden oy sandıklarına doğru yola koyulduk. oy verilecek ilköğretim okulu sandığımız yer liseymiş. sora sora bağdat bulunurmuş ilkesiyle, dolana dolana okulumuzu bulduk ve nihayetinde oyumuzu da kullandık.

eve dönünce ben mutfağa, sevdiceğim elinde vileda ile odalara daldı. hazırlıklar başladı, kapı çalındı, süpriiiiiz...

annem ve babam, oylarını kullanmışlar, babam araba ayarlamış, gölcükten kalkıp gelmişler, eller kollar dolu. anacığım bana kıyamamış, "bu kalabalıkla başa çıkamaz benim kızım" demiş, işkembe çorbası, özel gül böreği, humus ve ayva tatlısı hazırlayıp gelmiş. 

sonra ablam, dayımlar en son da kuzenler geldi ev doldu, toplam 15 kişi ile evimizin ilk toplu misafir rekorunu da kırmış olduk. akşamüstü 4 kişilik kadro azalması yaşadık, 11 kişilik akşam yemeğimizi tavuk sote ve pilav ile destekleyip, başarıyla atlattık. önce kuzenleri, sonra da annemleri yolcu ettiğimizde saat 23,30 sularıydı. beyim ayaklarımı ovdu, topallaya topallaya yatağımıza ulaştım ve sanırım uyumadım, bayıldım:P

tüm yorgunluğa, ayaklarımın şişmesine rağmen çok keyifli, sevgi dolu ve eğlenceli bir hafta sonuydu. gene yapalım ama ben bir hafta önceden hazırlanmaya başlayacağım bir dahakine :P