mahremiyete saygı, çok mu zor?

illa ben tuvaletteyken kapıyı açmaya çalışmak, çantamı karıştırmaya çalışmak gerekmiyor, mahremiyete saygı gösterebilmek için. masamın üzerindeki kişisel kullanımımda olan cep telefonu, bardak, kupa, kitap, defter ve kaligrafi kalemlerim, aynı mahremiyet kapsamına giriyor. kişisel eşyalarım onlar benim, ayırt etmek çok da zor değil.

merak ediyor olabilirsin, ilgini çekebilir, ama ortada olan herşeye el atamazsın.

ayıp!

masama her gelişinde kurcalamak yetmedi, şimdi de sormaya bile zahmet etmeden almak da, ne demek oluyor? kitaplarımı, dergilerimi oda oda aramak zorunda değilim.

25 yaşlarında bir insana;

"lütfen kişisel eşyalarımı elleme!

lazımsa da bana sormadan alma, bakma!"

demek bana ayıp geliyor.

5 yaşında çocuk dediğimiz, "ata ve zeynep "(patronlarımın çocukları)

geliyor ajansa, arada.

bit kadar bir kalemi isterken;

- size lazım değilse, alabilir miyim? diye isteyip, sonra da;

- işim bitti, teşekkür ederim, diye geri getirebiliyorlar.

ama öğlen yemek yerken bir bakıyorum, şahs-ı muhterem;

benim gezi kitabımı almış, gelmiş. bir de oturmuş, sayfalarını karıştırıyor.

yarım ağızla "afiyet olsun" dedin diye izin almış mı oldun, aklın sıra.

ya sabır diye kalktım, gittim ondan en uzak ofis köşesinde sigaramı içtim, geldim. paşa yemeğini yedi, odasına gitti falan, sonra hiçbirşey söylemeden geldi, kitabı masaya bıraktı gitti.

aldın hadi, sormadan. bari getirirken birşey de. teşekkür et, "kusura bakma sana sormadan aldım" gibisine benzer birşeyler gevele, ağzında.

alma ve isteme terbiyesi olmayan bir insanımsı,

verirken niye teşekkür etsin ki?

allahım sen bana sabır ver. bana yontulmamış, nezaket ve incelikten nasip almamış, haddini bilmezlere sabretme gücü ver, yarabbi. senin adını kullanarak, toplumda prim yapmayı marifet sanıp da; zerre kadar sana yaklaşamamış, bunun gibi zavallı kullarını ıslah et ve sana yakın, bana uzak eyle.

lütfen...

fotoğraf:http://www.flickr.com/photos/fpsurgeon/2453544236/