tarafsız bölge..

dün sabah pek de hoş olmayan bir haberle uyandım. ciğerimin köşesi, canımdan can bir arkadaşımın kırık dökük sesiyle karşılaştım. evden jet hızıyla çıkıp yanına gittim. gözlerinin içi gülen iki güzel insanın, güzel ilişkisine nazar değmiş.

veda konuşmaları yapılmış, kalpler kırılmış, hayaller yıkılmış.

çok üzüldüm...

şu an tarafsız bölgedeyim, ama taraf olmam istenecek gibi bir his var içimde. bir anda hiç varolmamış, hiç yaşanmamış, hiç paylaşılmamış gibi; kıyındaki, köşendeki anıları kazımaya çalışmak çok mantıksız geliyor. hadi kendi anılarını kazı hatta, istersen üstüne tuz ruhu dök ama tüm çevrenin de aynısını yapmasını istemek ya da istediğini hissettirmek çocukça geliyor bana.

ortaokul- lise zamanlarında olurdu öyle. "zeyneple küstüm, sen de küs" denir, bıçak gibi kesilirdi arkadaşlıklar. ama o zamanlar adı üzerinde çocuktuk. yaş 13-15 civarları..

şimdi yaş 30 :P ortalama 15 yıl içinde bu kadar mı gelişebildik yani? bilemiyorum :))